by: Dibakor Borah
এবাৰ এজনী খুলালী নিজৰ ভিনিহিয়েকৰ সৈতে ৰেলত গৈ আছিল। ৰাতি তাই বহু দেৰিলৈকে ভিনিহিয়েকক নিজৰ কাহিনী শুনাই আছিল।
অকস্মাতে ভিনিহিয়েকে তাইক সুধিলেঃ
“আহা আজিৰ ৰাতিটো আমি দুয়োজনে “পতি-পত্নীৰ” দৰে কটাও.. কেনেকূৱা হ’ৱ বাৰু ?”
তেতিয়া খুলালীয়েকে লাজ লাজ ভাৱে ক’লেঃ
“উম..., যেনেকৈ আপোনাৰ ইচ্চা”
ভিনিহিয়েকঃ “ঠিক আছে, তেতিয়া হ’লে তোমাৰ মুখৰ বক-বকনী বন্ধ কৰা আৰু মোক শুবলৈ দিয়া।”
এবাৰ এজনী খুলালী নিজৰ ভিনিহিয়েকৰ সৈতে ৰেলত গৈ আছিল। ৰাতি তাই বহু দেৰিলৈকে ভিনিহিয়েকক নিজৰ কাহিনী শুনাই আছিল।
অকস্মাতে ভিনিহিয়েকে তাইক সুধিলেঃ
“আহা আজিৰ ৰাতিটো আমি দুয়োজনে “পতি-পত্নীৰ” দৰে কটাও.. কেনেকূৱা হ’ৱ বাৰু ?”
তেতিয়া খুলালীয়েকে লাজ লাজ ভাৱে ক’লেঃ
“উম..., যেনেকৈ আপোনাৰ ইচ্চা”
ভিনিহিয়েকঃ “ঠিক আছে, তেতিয়া হ’লে তোমাৰ মুখৰ বক-বকনী বন্ধ কৰা আৰু মোক শুবলৈ দিয়া।”
No comments:
Post a Comment