কবিতা'ৰ বাপেক !

by: PinKu Barman'z

ঘূৰি ঘূৰি থাকোতে ৰাতি হোৱাত তেওঁলোকে অস্থায়ী ভাবে ৰাতি তো কটাবলৈ সৰু সৰুকৈ তম্বু পাতি ললে ।....
....দীপজ্যোতি আৰু ৰূপম একেলগে এটা তম্বুত আছিল ! তেতিয়া ৰাতি ২মান বাজিছে চাগে ! দ্বীপজ্যোতি সাৰ পাই ৰূপমৰ কানে কানে কলে -
"অই দোস্ত , আকাশৰ ফালে চাই কচোন তই কি দেখিছ ; আৰু তোৰ অনুভৱ কি?"...
আমাৰ ৰূপম মানুহজন আকৌ বেছ কাব্যিক !
সি বোলে-
"মই দেখিছো বহুত তৰা যেন সৰগৰ কোনো পৰীয়ে পিন্ধা... থুপ থুপ মুকুতাৰ মালা !"....
দীপজ্যোতি - "অ' হয় নেকি, কচোন ইয়াৰপৰা তই কি বুজিলি !"...
ৰূপম -
"এই সুন্দৰ বিশাল মুক্ত আকাশ...  মন গৈছে মোৰ; প্রিয়াক দুবাহুত সাবতি একেলগে এখন আকাশী ৰথত উঠি  ঘূৰি ফুৰিবলৈ !...
মন গৈছে এটি  ৰোমান্টিক কবিতা লিখিবলৈ!!!......."

দ্বীপজ্যোতি - "আব্বে গৰু, গাধা , কবিতা'ৰ বাপেক !... বন্ধ কৰ তোৰ কবিতা !
আব্বে আমাৰ তম্বু
.
.
.
চুৰি হৈ গ'ল বে !!! "...........