চিভচাগৰৰ কথা

বহুত পুৰণা। দিবলৈ মন নাছিল। কিন্তু খলইতাৰ কাৰণে হামু বেকত কৰন্তি। বেয়া পালে মনে মনে পঢ়িব হা।

খলইতা এদিন ছেংমাইৰ অৰিজিনেল ঘৰলৈ গৈ আছিল। বাটতে চাইকেলখনৰ চেইন পৰিল। চেইনডাল তুলিলে কিন্তু হাতখন লেতেৰা হ'ল। মানুহ এঘৰত হাতখন ধুবলৈ সোমাল। দুৱাৰ মুখতে হনুমান আৰু মনমোহন সিংৰ ফটো লগাই থৈছে। ভেৰী স্মাৰ্ট ছোৱালী এজনী ওলাই আহিল। বহিবলৈ ক'লে। খলইতা বহিল। ছোৱালীজনীক মাকে ভিতৰৰ পৰা চিঞৰিলে।
: কোন আহিছে অ'? ধানখিনি ক'ত আছে? তই এইফালে আহছোন।
: আই ডোণত।
খলইতাই ভাবিলে i don't.. বাপ্পা ঐ কি চলি এইটো। বেছ টেলেণ্টেড দে।
: কিমান পঢ়িলা ভণ্টি?
: আইয়ে নিদিলে।
খলইতাই ভাবিলে আই এ পৰীক্ষা নিদিলে বেচেৰী। এইটো আপি মজ্জা। আকৌ আহিম দক বুলি খলইতাই খুব জোৰেৰে চাইকেল চলাই চেংমাইৰ ঘৰ পালেগৈ। কেছটো ক'লত চেংমায়ে ক'লে সেইটো আপিক চিনি পাওঁ। নাং-ৰ আপায়েকৰ পেহিয়েকৰ ছোৱালী। সেইটো মোৰ হে চলি। তই লাইন নামাৰিবি। তই লাগিলে নাং-কে এক এপ্ৰিলৰ দিনা তাৰাই মাৰিবি।
: মোৰ চাইকেলৰ চেইন পৰা প্লাচ কা নাম বটা ৰে টু।-খলইতা গৰজি উঠিল।
: চিভচাগৰ।

বাকিখিনি আৰু কি ক'ম। খলইতাই ক'ব সুধিলে চিভচাগৰৰ কথা।

By: Chandan Jyoti